Siedzę sama a wokół mnie tylko cztery ściany.
Pustka, która ogarnia moje serce, powietrze, które rani moją duszę, zmysły, które zabijają moje ciało a w tym wszystkim Ty, który tak mnie ranisz.
.
.

Moje oczka już otwarte, ustka już wołają cześć.
Jak się spało mój aniołku? Na śniadanko mam już chęć.

Jesteś moim światłem, które delikatnie wdziera się w zimne korytarze wypełnione pustką serc.
Maleńką iskierką, powoli wygasającej nadziei na lepsze jutro.
Bezustannie napajasz mnie dziwnym uczuciem, które pozwala mi przetrwać szarą rzeczywistość, jaką jest życie - uczuciem miłości.