Dziękuję Ci za miłe słowa pełne obojętności, za uśmiechy nieprawdziwe kierowane w nicość, dziękuję Ci za coś czego nie było, za mało żeby liczyć się dla Ciebie, za dużo by o wszystkim zapomnieć.
.
.

Zanim Ciebie nie poznałam, nie wiedziałam, jak to jest kochać każdą cząsteczką ciała, tęsknić w każdej samotnej minucie, jakie jest piękne prawdziwe uczucie.
Jak można ufać, jak można czekać, jak patrzeć w oczy, jak nie uciekać.
Jak liczyć gwiazdy, gadać do rana, jak mogę być przez kogoś kochana.

Potrzebuję przytulanki, takiej, co będzie ze mną liczyć baranki.
Mocno przytuli, do snu utuli.
Poszepta do uszka, będzie jak mięciutka poduszka a gdy wieczór nastanie powie.
.
.
dobranoc kochanie.

Mówić kocham Cię jest łatwiej, niż liczyć krople dziennego deszczu.
Lecz nie ma takich opadów, których krople dadzą tyle radości, co ja chcę dać Tobie ciepła i miłości.

Byś miał życie nudne, słabe,
Za kochankę starą babę,
Złych przyjaciół, podłe mienie,
Brzuch pustawe i kieszenie,
A kłopotów - co nie zliczyć!...
Tego właśnie Ci... nie życzę!

Wnuczka mała, więc pisać, liczyć jeszcze nie umie, lecz umie życzyć! I życzy Babci, składając dary: zdrowia, spokoju, szczęścia bez miary!